فاطمه محسنی

عاشورا ، سقای تشنه کامان عزت بود ،

با مشکی پر از اشک ، بر دوش آزادگی ! …

و … کربلا «تکیه» گاه سینه زنان حق و «حسینیه» ذاکران عدل بود .

روز عاشورا ، امام حسین (ع) پشت خیمه های شهادت ، خندقی کند تا امویان نتوانند به حریم امامت نزدیک شوند .

آن روز ، تیری که از کمان «حرمله» رها شد ، نازکترین حنجره «اصغر» تاریخ را درید و تیغی که از پشت دیوار کمین فود آمد ، علم دست های عباس را قلم کرد و اشک مشک را جاری ساخت .

آن روز ، «حبیب» محبوب دل ها شد ،

زهیر ، چون زهره ای درخشید ، و جان «جون» فدای امام گشت . سهمی از شهد شهادت قسمت «قاسم» شد و کام تشنه «شبه پیغمبر» از دست جدش سیراب گشت .

در کوفه بی وفایی ، کمی آن سوتر از «فرات بیداری» نان حسین (ع) خوردن و «زاد یزید» بردن ، سبب شد که کسانی نمک گیر آل امیه شدند و بر صاحبان اصلی «ولایت» تهمت «خروج» زدند و صاحب خانه را «خارجی» گفتند و خون جاری در رگ های دین را «هدر» دانستند ، «شریح» ها به مباح بودن خون حسین (ع) فتوا دادند و در کنار خوان خائنانه یزید «هل من مزید» گویان ، نعش حریت را زیر سم اسب های قدرت و ریاست لگد کوب کردند .

ولی ما …

از روزی که در نهر جانمان فرات سوز و علقمه عطش جاری شد ،

از شبی که در پیاله دلمان شربت گوارای ولایت ریختند ،

از وقتی که حسین بن علی ، در «دسته» دینداران ، «شور» انداخت و شریعت را با «شریعه» جاری ساخت ،

آری … از آن روز ، دلمان یک حسینیه پر شور است و خانه هایمان «تل زینبیه» و در هر چشمی یک «فرات ماتم» و «دجله درد» جاری است .

در حسینیه دلمان ، مرغ های محبت سینه می زنند و اشک های یتیم در خرابه چشم ، بی قراری می کنند .

سینه ما تکیه ای قدیمی است ، سیاه پوش با کتیبه های درد و داغ ،

درب آن با کلید «یا حسین» باز می شود و زمین آن با اشک و مژگان ، آب و جارو می شود .

ما دل های شکسته خود را وقف اباعبدالله (ع) کرده ایم و اشک خود را نذر کربلا ، و این «وقف نامه» به امضای حسین (ع) رسیده است .

این است که زیارت ، ترجیع بند ایام سال ماست و ذوالجناح سوگواری ، «الظلیمه الظلیمه» گویان فاصله «قتلگاه» تا «خیمه گاه» را در موج اشک شنا می کند .

زمان ، دریای خون است ،

و … زمین زبان حال و آینده را به «گریه» ترجمه می کند .

صبح ها وقتی سفره دعا و عزا گشوده می شود ، دل روحمان گرسنه عاطفه و تشنه عشق می شود . ابتدا چند مشت «آب بیداری« به صورت جان می زنیم تا «خواب غفلت» را بشکنیم . زیارتنامه را که می بینیم ، چشممان آب می افتد و … «السلام علیک» را که می شنویم ، بوی خوش کربلا به مشاممان می رسد .

توده های بغض ، در گلویمان متراکم می گردد و هوای دلمان ابری می شود و آسمان دیدگانمان بارانی !

سر سفره ذکر مصیبت ، قندان دهانمان را پر از حبه قند های «یا حسین» می کنیم و نمکدان چشممان دانه دانه اشک بر صورتمان می پاشد . به دهان که می رسد ، قند و نمک در کاممان می آمیزد و این محلول شور و شیرین ، درمان عشق ماست و نمک گیر سفره حسین می شویم . این است که تا آخر عمر ، دست و دل از حسین (ع) بر نمی داریم .

آنگاه جرعه جرعه زیارت عاشورا می نوشیم و سر سفره توسل ، «ولایت را لقمه لقمه در دهان کودکانمان می گذاریم .

غذای ما از عطای حسین است .

الحمد الله … در این خشکسالی دل و قحطی عشق ، نم نم باران اشک ، غنیمتی است که رواق آینه کاری شده چشمان ما را شستشو می دهد .

خدایا ! ما را به چشمه کربلا و نهر علقمه تشنه تر کن و معمار اشک را برای آبادی دلهایمان بفرست .

امروز ، بر سر در دل های ما پرچمی نصب شده که بر آن نوشته است :

السلام علیک یا ابا عبدالله (ع)

جواد محدثی

امیدوارم حاجت دلت با حکمت خدایت یکی باشد….

اگر امشب از حوالی دلم گذشتی

آهسته رد شو!

دلتنگی را با هزار بدبختی خوابانده ام.

تا حالا دقت کردی

با اینکه خدا میتونه مچت رو بگیره

ولی همش دستت و می گیره؟

خیلی دلم می خواد

خیلی خیلی خیلی

دعا کنید تمام آرزومندا قسمتشون بشه…….

آقاجون دیگر نمی گویم بیا 
چرا باید بگویم بیا !!؟؟
مگر نیامدی، مگر نبودی ؟؟؟
از این به بعد می گویم 
آقا جون برگرد
غلط کردیم 
برگرد..

شب عملیات پلاکشو کند و انداخت سمت سیم خاردارها!
بهش گفتن این چه کاریه! اگه شهید شدی خونوادت چه گناهی کردن
که یه عمر چشم انتظار بچشون باشن!
گفت یه لحظه توی ذهنم اومد که اگه شهید بشم
جنازمو میبرن توی محل و عجب تشییع جنازه ی باشکوهی توی محل واسم راه میفته!
از خدا خجالت کشیدم!
اینا به چه چیزایی فکر می کردند
من و تو به چی فکر می کنیم!!؟؟

یه روز میاد جمعه ای که غروبش دلنشینه
اللهم عجل فرج مولانا صاحب الزمان

۱ـ وقتی با دیگران حرف میزنی به چشمانشان نگاه کن.

۲ـ با دیگران همان طوری رفتار کن که دوست داری با تو رفتار کنند.

۳ـ دیگران را سرزنش نکن. در زندگیت خودت مسئول اعمالت باش.

۴ـ شجاع باش . حتی اگر هم نیستی کسی تفاوتش را نخواهد فهمید.

۵ـ یادت باشد که سلامتی بزرگ ترین نعمت است.

۶ـ همیشه هوشیار باش. شانس گاهی اوقات خیلی آرام در می زند.

۷ـ برای به دست آوردن چیزی به جزعقل و شهامت دعا نکن.

۸ـ وقت شناس باش و به دیگران هم وقت شناسی را توصیه کن.

۹ـ تا می توانی جدایی ها را به وصل تبدیل کن.

۱۰ـ درزمان ناراحتی و بی حوصلگی از خودت شور واشتیاق نشان بده

۱ـ در قناعت است نه در بالا بودن حساب بانکی.

۲ـ در شاد بودن است اگر تصمیم بگیری که شاد زندگی کنی.

۳ـ در وفق دادن با تغییرات زندگیست نه آن که با آن بستیزی.

۴ـ در این است که انتظارات مثبتی را که از زندگی داری حفظ کنی.

۵ـدر این است که از هر چیز ساده ای لذت ببری.

۶ـدر دانستن این است که مردم بهترین سرمایه هستند.

۷ـدر پیدا کردن توانایی در وجود خودت است.

۸ـدر لحظه زندگی کردن است نه در داشته های گذشته یا پیروزی های اینده.

یوسف مى دانست تمام درها بسته هستند اما به خاطر خدا و به امید او حتی به سوی درهای بسته دوید و تمام درهای بسته برایش باز شد …
“اگر تمام درهای دنیا هم به رویت بسته شدند ، به طرف درهای بسته بدو چون خدای تو و یوسف یکیست”

خدایا ….
دلم مرهمی می خواهد از جنس خودت !
نزدیـــک!
بی خطــــر!
بخشــــنده!
بی منّــــــــت!

گفتم : چقدر احساس تنهایی می کنم …
گفتی : من که نزدیکم ! (بقره آیه ۱۸۶)
::
::
خدایا …
بفهمان که بی تو چه میشوم ولی نشانم نده !
خدایا …
هم بفهمان و هم نشانم بده که با تو چه خواهم شد …