فاطمه محسنی

هر روز در سکوت خیابان دوردست

روی ردیف نازکی از سیم می‌نشست

وقتی کبوتران حرم چرخ می‌زدند

یک بغض کهنه توی گلو،داشت می‌شکست

ابری سپید از سر گلدسته می‌پرید:

جمع کبوتران خوش‌آواز خودپرست

آنها که فکر دانه و آبند و این حرم

جایی که هرچقدر بخواهند دانه هست

آنها برای حاجتشان بال می‌زنند

حتا یکی به عشق تو آیا پریده‌است؟

رعدی زد آسمان و ترک خورد ناگهان

از غصه‌ی کلاغ، کلاغی که سخت مست…

ابر سپید چرخ زد و تکه‌پاره شد

هرجا کبوتری به زمین رفت و بال بست

باران گرفت،بغض خدا هم شکسته بود

تنها کلاغ روی همان ارتفاع پست،

آهسته گفت: من که کبوتر نمی‌شوم

اما دلم به دیدن گلدسته‌ات خوش‌ست…

یا امام رضا(ع)

من که در پیچ و خم جاده ی دنیا ماندم

دردم این است چرا این همه تنها ماندم؟!


یک نفر نیست به داد من ِ تنها برسد؟

در پی «راه بلد» در دل صحرا ماندم


حلّ این مشکل امروز به دست فرداست

چند سالی است که در حسرت فردا ماندم


در حقیقت شده آیا که بپرسم از خود

چه قدَر منتظر یوسف زهرا ماندم؟!


من به دنبال تو امّا تو کنارم هستی

آه … من با لب تشنه، لب دریا ماندم


چه کسی گفته که تو غایبی آقا؟! غلط است

من ِ آلوده در این غیبت کبری ماندم


نوکری روسیهم … جای تعجّب دارد

با تمام بدی ام باز هم «آقا» ماندم


یا بگویید:«بیا» یا که بگویید: «برو»

خسته ام بس که در این «شاید و امّا» ماندم


پسر فاطمه! نگذار که ناکام شوم

جلوه کن منتظر جلوه ی طاها ماندم


کربلا … پای پیاده … چه قدَر می چسبد

من که امسال هم از کرب و بلا جا ماندم

شیخ را گفتند : علم بهتر است یا ثروت؟

شیخ بی درنگ شمشیر از میان بیرون آورد و مانند جومونگ مرید بخت

برگشته را به سه پاره ی نامساوی تقسیم نمود و گفت: سالهاست که هیچ

درازگوشی بین دو راهی علم و ثروت گیر نمی کند….. مریدان در حالی که انگشت به

دندان گرفته و لرزشی وجودشان را فرا گرفت ،گفتند: یا شیخ ما را دلیلی

عیان ساز تا جان فدا کنیم …..

شیخ گفت:در عنفوان جوانی مرا دوستی بود که با هم به مکتب میرفتیم،

دوستم ترک تحصیل کرد من معلم مکتب شدم… حالا او پورشه دارد؛من پوشه

… او اوراق مشارکت دارد و من اوراق امتحانی… او عینک آفتابی من عینک

ته استکانی… او بیمه زندگانی من بیمه خدمات درمانی…

او سکه و ارز…من سکته و قرض….

سخن شیخ چون بدینجا رسید مریدان نعره ای جانسوز از جگر برکشیدند

و راهی کلاسهای ( کسب حلال یک شبه ) گردیدند ….

از همان روزی که دست حضرت قابیل

گشت آلوده به خون حضرت هابیل

از همان روزی که فرزندان آدم

زهر تلخ دشمنی در خون شان جوشید

آدمیت مرد !!!

گرچه آدم زنده بود

از همان روزی که یوسف را برادرها به چاه انداختند

از همان روزی که با شلاق و خون دیوار چین را ساختند

آدمیت مرده بود

بعد دنیا هی پر از آدم شد و این آسیاب

گشت وگشت

قرن ها از مرگ آدم ها گذشت

ای دریغ

آدمیت بر نگشت

قرن ما روزگار مرگ انسانیت است

سینه دنیا زخوبی ها تهی ست

صحبت ازآزادگی ، پاکی ، مروت ابلهی ست!

صحبت از موسی و عیسی و محمد نابجاست

قرن هاست که روزگار مرگ انسانیت است….

صحبت از پژمردن یک برگ نیست

وای ! که جنگل را بیابان می کنند

دست خون آلود را پیش چشم خلق پنهان می کنند

هیچ حیوانی به حیوانی نمی دارد روا

آنچه این نامردمان با جان انسان می کنند

صحبت از پژمردن یک برگ نیست

فرض کن مرگ قناری در قفس هم مرگ نیست

فرض کن یک شاخه گل هم در جهان هرگز نرست

فرض کن جنگل بیابان بود از روز نخست!

در کویری سوت و کور

در میان مردمی با این مصیبت ها صبور

صحبت ازمرگ محبت مرگ عشق

گفتگو از مرگ انسانیت است !!!

خیلی گشته بودیم نه پلاکی ،نه کارتی چیزی همراهش نبود. لباس فرم سپاه به تنش بود. چیزی شبیه دکمه پیراهن در جیبش نظرم را جلب کرد. خوب که دقت کردم . دیدم یک نگین عقیق است که انگار جمله ای رویش حک شده. خاک و گل ها را پاک کردم. دیگر نیازی نبود دنبال پلاکش بگردیم.

روی عقیق نوشته بود “به یاد شهدای گمنام ”

جای شما را

در بین خودمان،

خالی نگه داشته ایم…

گفت:که چیه؟ هی جانباز جانباز شهید شهید!میخواستن نرن !
کسی مجبورشون نکرده بود که!
گفتم:چرا اتفاقا!مجبورشون میکرد!
گفت کی؟
گفتم :همونی که تونداریش!
گفت:من ندارم ؟!چی رو ؟!
گفتم :غیرت …

خدایا
میگویند هر نگاه به نامحرم تیری است از جانب شیطان لعین
پس تو خودت مارا ازین میدان جنگی که در سطح شهر است رهایی بخش
هر اندازه تلاش میکنیم ترکشش مارا میگیرد ..

کنار سجــــاده تـــــو

و عطـــــر رازقی های دعـــــای بعد از نمــــازت

مــــــرا می بری تا انتهـــــای آبــــی شدن

باور کردم به راســتی که بهشت زیر پــــــای تـــــــــوست

” مــــــــادر “

الهیــــ و ربـــی… مَن لی غَیرُکـــ
وَ إِنْ أَدْخَلْتَنِی النَّارَ أَعْلَمْتُ أَهْلَهَا أَنِّی أُحِبُّکَ
و اگر در آتشم اندازی٬
به اهالی آنجا خواهم گفت
که دوستت دارم …